Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Πως αντιδρώ στον θάνατο

Το λογικο οταν πεθαινει καποιος ειναι να λυπασαι, να κλαις, να σου κοβεται η ορεξη κτλ Λοιπον σε μενα δεν συμβαινει αυτο μη σας πω οτι συμβαινει το αντιθετο.Μεσα σε μια μερα εφαγα ενα ταψι παστιτσιο δεν κλαιω, οχι οτι δεν θελω αλλα δεν μπορω δεν μου βγαινει οσο και να αγαπουσα αυτον που πεθανε και τελος μου ερχονται  σκεψεις στο μυαλο τυπου "σιγα τι εγινε, χιλιαδες πεθαινουν καθημερινα"," επειδη καποιος πεθανε δεν σημαινει οτι τελειωσε η ζωη μου εγω θα συνεχισω κανονικα" κτλ.Δεν ειναι οτι ειμαι αναισθητη , κλαιω με ταινιες,τραγουδια μεχρι και με βιβλια απλα οταν πεθανει καποιος δεν μπορω να κλαψω, μαλλον θα ειναι κατι ψυχολογικο, κανενα παιδικο τραυμα δεν εξηγειτε αλλιως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου